مسئولان روبه‌روی دوربین می‌گویند همه‌چیز آرامست!

بهار سه سال قبل، نزدیکی‌های بازار فردوسی(کسرا)، مرد جوانی را دیدم که دو بسته بسیار کوچک نایلونی در دست داشت و من به‌‏راحتی توانستم محتویاتشان را بشمارم، چهار عدد گوجه‌سبز و پنج عدد چغاله‌بادام! فورا داستانی در ذهنم ساختم که لابد همسرش باردار است و این مرد مجبور شده میوه بخرد، اما بیش از این در توانش نبوده.
حالا این داستان دردناک، داستان خیلی ازماست: میوه‌‏هایی که قدرت خرید نوبرانه‌‎شان را نداریم، بیماری‌هایی که با صبر و تحمل درد امیدواریم خودبه‌خود خوب شوند، دندان‌های پر نکرده، سفرهای نرفته، هدیه‌های خریده‎ نشده، علاقه‌های ابرازنشده و فهرست بلندبالایی از آرزوهای بر دل‌‎مانده.
این داستان به‌‏قدری تکراری شده که گفتنش هم دیگر حساسیتی را بر نمی‌‎انگیزد. لطیفه آن‌‏جاست که مسئولان روبه‌‏روی دوربین می‌‏گویند همه‌‏چیز آرام است. رییس‏ جمهوری، افزایش نرخ ارز را به دشمن نسبت می‌‎دهد و وزیر کشور آن را توطئه می‌خواند.
از طرف دیگر هر روز قشری از مردم به اوضاع معیشتی خود اعتراض می‌کنند، یک روز بازنشستگان، یک روز معلمان، یک روز نانواها، یک روز جانبازان، یک روز کارگران…
آن‎ها این‌‏ها را متهم به سیاه‌‏نمایی می‌‏کنند و اعتراضات بحق مردمی را که کارد مشکلات اقتصادی به استخوانشان رسیده است، به تحریک دشمن نسبت می‌‏دهند، این‌‏ها آن‌‎ها را متهم به سوءمدیریت می‌‏کنند و از زندگی لاکچری خود و فرزندانشان در این اوضاع و احوال اقتصادی گلایه‌‏مندند.
نزدیک عید است و خیلی از مردم توان خرید برای فرزندانشان را ندارند، توان پذیرایی از مهمان را ندارند، توان تفریح و سفر را که مدت‌هاست از دست داده‌اند.
انکار اعتراضات آن‌‏ها پاک کردن صورت مسأله است و مشکلی را حل نمی‌‎کند. در این میان، تنها پرسش خیلی از ما این است که حافظ فرمود: شهر خالی است ز عشاق بود کز طرفی، مردی از خویش برون آید و کاری بکند؟