از : محمدکریم ِ جوهری
سخن سرودی به زبان ِ پارسی پیش‌رو،
با یاد ِ استاد امیر هوشنگ ِ ابتهاج ِ سمیعی ِ گیلانی(ه.ا.سایه)!
رفت و این روزگار تنها ماند!
(ارغوان) و بهار تنها ماند!
(سایه) پروانه وار تا پر زد،
دل ِ ویران ِ یار تنها ماند!
شب شد و بی‌ستاره‌ی چشمش،
سبزه و چشمه‌سار تنها ماند!
(ابتهاج ِ) سخن سرا چون رفت،
دشت ِ دل بی‌سوار تنها ماند!
(غزل) و (شعر ِ نو) پریشان شد،
دیده‌ها اشکبار تنها ماند!
همه رفتند و(جوهری) این خواند،
آوخ این روزگار تنها ماند!
تیر ِ ۱۴۰۱
