حساب به دینار، بخشش به خروار؛ بگذار و بگذر

سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد
وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می‌کرد
گوهری کز صدفِ کُون و مکان بیرون است
طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد
گفتمش سلسلهٔ زلفِ بُتان از پی چیست
گفت: مسعود، گله‌ای از دلِ شیدا می‌کرد
داستان کوتاهی از زبان یک پرستار خارجی نقل شده که می‌گوید:«سال‌ها پیش که من به عنوان داوطلب در بیمارستان کار می‌کردم، دختری به یک بیماری عجیب و سخت دچار شده و تنها شانس زنده ماندنش، انتقال خون یکی از اعضای خانواده‎ به او بود.
او فقط یک برادر پنج‌ ساله داشت. دکتر بیمارستان با برادر کوچک دختر صحبت کرد. پسرک از دکتر پرسید: آیا در این صورت خواهرم زنده خواهد ماند؟ دکتر جواب داد، بله و پسرک قبول کرد.
او را کنار تخت خواهرش خواباندیم و لوله‌های تزریق را به بدنش وصل کردیم. پسرک به خواهرش نگاه کرد و لبخندی زد و در حالی که خون از بدنش خارج می‎شد، به دکتر گفت: آیا من به بهشت می‌روم؟!
پسرک فکر می‌کرد که قرار است تمام خونش را به خواهرش بدهند و با شجاعت خود را آماده مرگ کرده بود!»
افرادی وجود دارند که در بخشندگی، همین ‏قدر دست و دلبازند. پانزدهم ماه رمضان به مناسبت ولادت امام حسن مجتبی(ع)، روز اکرام و تکریم خیرین نامیده شده است؛ مجالی برای تقدیر از بخشندگان دریادلی که از هرچه دارند می‎بخشند و در بخشندگی حساب و کتاب نمی‌کنند، اهالی «حساب به دینار، بخشش به خروار».
اما بخشش را با معناهای دیگری هم می‌‎شناسیم، مثل گذشتن از خطای دیگران و بخشیدن اشتباهاتی که در حق ما انجام داده‏اند. یکی از بزرگوارانه‌‎ترین انواع این بخشش، گذشتن از خطای فردی است که به قصاص محکوم می‌شود. این هم دل دریایی می‌‏خواهد.
یک نمونه دیگر، بخشیدن از جان است که شیرین‌ترین و عزیزترین دارایی هر انسان به شمار می‌‏رود. چه بزرگند کسانی که جانشان را کف دست می‌‏گیرند و برای دفاع از وطن‌شان به میدان مبارزه با دشمن می‌روند.
افراد دریادل، راحت می‌‏بخشند و عبور می‌کنند، به این ترتیب، غباری از ملال بر دلشان نخواهد نشست. اگر از مالشان می‌‏بخشند، فراموش می‌کنند و منت نمی‌‏گذارند.
اگر از جانشان می‌‏بخشند، با خدا معامله می‌‏کنند، نه بندگان خدا. اگر از حق‌شان می‌‏گذرند، از روی بزرگواری است، نه برای نمایش بزرگی.
خداوندا ما را از این دست بندگانت قرار بده!